بعضی جاها، وقتی هیچ جوری نمی شه با گزینه های روی میز سر کرد، باید کلاً خود میزُ عوض کرد.
مثلاً می ری عروسی، می شینی پشت یه میزی که همه ی میوه ها و شیرینی های خوبشُ مهمونای قبلی خوردن.
هر چی هم منتظر می مونی که برات ظرف میوه ی تازه بیارن، یا حداقل بیان و پوسته های میراث مهمونای قبلیُ از جلوت بردارن، خبری نمی شه.
خب در چنین وضعیتی، بهترین کار اینه که آدم، خیلی سریع بی خیال این یکی میز و گزینه هاش بشه و بره پشت یه میز دیگه بشینه.
به همین سادگی، به همین خوشمزگی ...
روی میز بعضی از مطب ها و داخل بعضی از آرایشگاه ها، چند تا مجله گذاشتن تا مشتری ها سرشونُ با اونا گرم کنن. ولی بیشتر این مجله ها، اقلِّ کَم مال سه چهار سال پیشه.
در این وقت شب، از همه ی پزشکان، آرایشگران، وکلا و مشاوران املاک تقاضا دارم گزینه های روی میزشونُ یه مقدار به روز کنن.
آخه مصاحبه خانوادگی با یوزارسیف و پرویز سوبله چوبله، دو روز قبل از داربی سال 89 به چه درد مشتری می خوره؟!
به بعضیا که مراجعه می کنی، می بینی روی میزشون هیچ گزینه ای برای شما ندارن، ولی یه کم که دقت می کنی، می فهمی زیر میزشون یه خبرائیه.
یعنی بعضیا، عوض اینکه گزینه هاشونُ بذارن روی میز، می ذارن زیر میز که بتونن از من و شما زیر میزی بگیرن.
باز خوبه ما هیچ جوره اهل تعامل با گزینه های زیر میز نیستیم. واسه ما هر گزینه ای دارید، عین مرد بذارید روی میز تا مشتری شیم.
یکی از جاهایی که مدام از گزینه های روی میز آدم سؤال می کنن، شب خواستگاریه.
- خب به سلامتی، آقا پسرتون چی کاره هستن؟
- مدرک تحصیلیشون چیه؟
- خونه و ماشین هم دارن؟
- موجودی حساب بانکی شون چقدره؟
- موهاشون مال خودشونه یا کاشتن؟
- گواهینامه شون مال ماشینه یا موتور؟
- بچه که بودن، همه ی واکسناشونُ زدن؟
- دندوناشون سالمه یا کرم خورده ست؟!
البته تجربه ثابت کرده که در شب خواستگاری، علاوه بر چایی و گل و شیرینی، مهم ترین گزینه ای که باید روی میز هر دو تا طرف ماجرا باشه، صداقته. دندون کرم خورده رو می شه فردای بله برون رفت پر کرد، ولی با بی صداقتی نمی شه کاری کرد.
ما وقتی می گیم گزینه ی روی میز، منظورمون فقط میز اداری و میز کامپیوتر نیست.
شما وقتی داری رانندگی می کنی، بوق جزء گزینه های روی میزته. می تونی باهاش سلام و علیک کنی، سر یکی داد بزنی، بد و بیراه بگی، پشت سر ماشین عروس و داماد شادی کنی، چرت راننده ی جلوییُ پاره کنی، و خیلی کارای دیگه ...
الآن خیلی از راننده ها نمی دونن که دسته ی راهنما هم جزء گزینه های روی میزشونه. برای همینم هیچ وقت راهنما نمی زنن.
یا هستن دوستانی که موقع دعوا، اولین گزینه ی روی میزشون قفل فرمونه.
موضوع این مطلب گزینه های روی میزه.
بعضیا گزینه های روی میزشون فقط جنبه ی تزئینی داره. مثلاً محض کلاس گذاشتن، چند تا کتاب خوشگل قطور می ذارن روی میزشون، ولی حتی یه بار هم این کتابا رو باز نمی کنن ببینن چی توش نوشته.
یا از این شکلاتای صد در صد خارجی خیلی گرون می خرن و می ذارن روی میز، ولی زورشون میاد یه دونه شُ تعارف کنن به این و اون.
یا کلی پول می دن خودنویس چند صد هزارتومنی می خرن برای روی میزشون، اما نامه هاشونُ با همون خودکاری می نویسن که 5 تاشُ توی مترو از دستفروش خریدن هزار تومن...
خواهرا، توری سفید رو گرفته بودن بالای سرش...
عمه، قند می سابید.
مادرش، رفته بود صندلی بیاره واسه عاقد که مجبور نباشه سر پا بایسته..
فیلمبردار، ازش خواسته بود قرآنُ باز کنه و دوتائیشون جلوی دوربین، قرآن بخونن...
خودش، ولی دلش نمی خواست برای غیر خدا قرآن بخونه، حتی اگه اون غیر خدا، فیلم روز عقدشون باشه...
چشماشُ بست و دلشُ برد در خونه اش..
عاقد که داشت می پرسید «آیا وکیلم؟»، عروس رفته بود خوشبختی بچینه از شاخه فضل خدا...
خوشبختانه، یا متأسفانه، اهل بیت، اون قدر کارِ «روی زمین مونده» دارن که آدم حیرون می مونه.
همه ی مشکلات کوچیک و بزرگ خونه و کوچه و محله و شهر و کشور ما، همه ی مشکلات این دنیای بزرگ، کارهای روی زمین مونده ی اهل بیته. هر کسی که به خاطر گل روی ماه امام رضا (ع)، حتی یه کلوخُ از مسیر عبور آدما برداره، خادم امام رضاست.
برای خادم حضرت شدن، باید انگیزه و نیت خدمت داشت؛ کار، خودش پیدا می شه!
همه ی ذره های هستی، کرامت و احترام دارن. برای این که همه شون با خدا نسبت دارن. برای این که همه شون با نظر لطف خدا آفریده شدن.
ولی کرامت و احترام انسان، یه جور کرامت و احترام خاصه. این کرامت و احترام خاص، متعلق به اولین انسان یعنی حضرت آدم نیست. متعلق به نژاد و تیره و قبیله ی خاصی هم نیست. به مردمان یک دوره ی زمانی خاص هم تعلق نداره.
خدا در قرآن فرموده: ما همه ی بنی آدم را گرامی داشتیم.
«بنی آدم»، یعنی همه ی انسان ها، در هر زمان و مکان و نژاد و لباس و سن و سالی که باشن.
نمی شود دوستت نداشته باشم که!
بلندمرتبه ای خب!
آنقدر بلند که دست های کوتاه من به تو نرسند.
دستهای بلند تو ولی خوب می توانند دست مرا بگیرند و کاش می گرفتند!
کاش دستم را می گرفتی ...
کاش زودتر از اینکه دیرم شود، سیرم می کردی ....
سیرم می کردی از شمارش خانه و ماشین و لباس ...
کاش دستم را می گرفتی از تکاثر به کوثر می رساندی ام...
کاش می توانستم از ته دل فریاد بزنم :
نمی شود دوستت نداشته باشم که!
بزرگترینی خب!
عظیم ترینِ عزیز ها!
عزیز ترینِ عظیم ها! نمی شو دوستت نداشته باشم!
