اخلاق شهروندی

مغازه ست شما داری؟!.

 یه طرف نوشتی «نسیه مُرد.»

اون طرف نوشتی: «وجه دستی داده نمی شود.»

بالا سرت زدی: «فروش فقط به صورت نقدی.»

زیرش هم نوشتی: «تخفیف بی تخفیف. قیمت ها مقطوع  است.»

نکن این کارُ با دل ما مشتری ها!  وارد مغازه ات که می شیم، دچار یأس فلسفی می شیم.

 

طرف سه ساعت مصاحبه کرده. شما سر و ته یکی از جمله هاشُ زدی، کلاً معنی جمله عوض شده. بعد همونُ کردی تیتر. درسته این کار؟! خوبه یکی با خودت همین کارُ بکنه؟ خوشت میاد؟

چیزی که برای خودت نمی پسندی، برای بقیه هم نپسند.

 

پول دستی که ازت نخواسته. وامشم نیاورده بده شما ضامنش بشی. فقط یه نشونی پرسیده.

ببخشید که از شما نشونی پرسیده. جوونه، خامی کرده؛ نمی دونسته که نباید از شما نشونی بپرسه. من خودم ضمانتشُ می کنم که دیگه از شما و امثال شما نشونی نپرسه.

باز کن اون اخما رو!

 

خب بنویس: «از  ریختن زباله در این مکان خودداری کنید.»

چرا حرف زشت می نویسی؟! چه کار به  کس و کارش داری؟ اونا رو چرا لعنت می کنی؟

 این جوری طرف لج می کنه، همه ی زباله ها رو میاره همون جا!

 

آخه «پارک  مساوی با پنچری» چه معنایی داره؟

خب بنویس: « پارک نکنید.»

یا بنویس «پارک ممنوع»

یه ذره مهربون تر، یه ذره ملایم تر همدیگه رو تهدید کنیم!

 

 حرفاشُ قبول نداری، خب نداشته باش.

ازش خوشت نمیاد، خب نیاد.

یه حس چندش خاصی بهش داری، خب داشته باش.

پوستر سخنرانیشُ چرا خط خطی می کنی؟!

خوبه یکی عکس خودتُ خط خط کنی. خوبه یکی برای عکس خودت شاخ و عینک و سیبیل بذاره؟!

 

دروازه ی خالی، توپُ زده اوت.

درک می کنم حالتُ. ولی از قصد که نزده. توپ به پاش نگرفته. دلیل نمی شه که از روی سکو حرفای منشوری بزنی. این جوری طرف روحیه اشُ از دست می ده، توپ بعدی رو هم خراب می کنه.

تماشاگر نما نباش که تیمت هم نتیجه بگیره.

 

کلاً سی دقیقه سخنرانی کرده، به سی و چهار نفر بر چسب زده. شونصد نوع اتهام بی سند مطرح کرده، پونصد نوع هم توهین و تمسخر و این جور چیزا.

اگه این کارا اسمش بد اخلاقی نیست، پس اسمش چیه؟

واقعاً سواله برام.

 

 

 

از سید علی شفیعی

ببین چقدر دیر شده است !

سر بگردان از شش سو ٬

جهان دارد به خلسه ای غلیظ تن می دهد .

هذیان و رویایت را کنار بزن !

از این همه خواب که برخیزی ٬

روحت را که بتکانی ٬

قامتت راست می شود .

آن وقت ٬ همان مهربانِ همیشه می آید

و همه ی کژی هایت را پاک می کند .

حالا می توانی

چشم هایت را بشویی ٬

لباست را نو کنی ٬

و به مهمانی بروی .

*

حواست باشد

کاری نکنی که برایت رو ترش کند .

به لبخندش ایمان بیاور

آیه های محبتش را پس انداز کن !

حالا مهربان ترین نگاه هارا با خود داری .

*

تنها کافی ست نشانه هایش را دنبال کنی

زل بزن وسط چشم های جهان

بگذار آن طرف این دوایر مه در مه را ببینی

ببین بارانِ آیه هایش چه نرم می بارد

لبخندت را به رخ بکش !

حالا همه ی چیزهای خوب از توست .

*

حالا که به راه آمده ای ٬

                              پاهایت را محکم بردار  !

بگذار شیرینی خیالش در جانت بیفتد .

بگذار همه جا پر شود از طیفی

                                        سبزآبی .

چشم هایش را که مهربانانه بر هم بگذارد ٬

                                                   دف بزن !

حالا زلال ترین سماع جهان در تو جاری خواهد شد .

*

برگرد !

از همه ی راه های بن بست برگرد !

پا در رکاب فردایی روشن که بگذاری

خورشیدی ترین سمت کائنات

                            به تو لبخند می زند

حالا دست هایت

                به آسمانِ مهربان

                                 نزدیک تر است .

*

سایه اش که روی سرت باشد

                                    کافی ست

آن وقت دست هایش

مهربان تر از آن است

                     که سرکشی هایت راشماره کند

                           و کژی هایت را به رخ بکشد .

دل که به او بسپاری

لایه

لایه

خط های پیشانی اش کنار می رود .

حالا امن ترین آغوش ها به رویت باز شده است .

*

بهتر از این هم می شود ؟

بازویت را گرفته است تا برخیزی .

کنارش که باشی

                  در جاده های زمستان

                                       سُر نمی خوری .

تنها کافی ست

                نامش در تو تکرار شود .

پس دل قوی دار !

حالا بهترین بلد راه با توست .

*

این بار روحت را بریز !

                      در جاری رودخانه

بگذار همه ی زمین های سر ِ راه از تو بنوشند .

و صدایت را زمزمه کن !

                       در گوش فضا

بگذار همه ی دل های مهربان سلامت را بشنوند .

حالا بزرگ ترین امیدها با توست .

*

اصلا نگران نباش !

تو نیز سهم داری

                 از این همه مهربانی .

بگذار بر جانت بتابد

                رشته ای روشن .

آن وقت پیشانی ات نور می پاشد

                بر زمین و زمان .

حالا شوق وصل تو رادر بر گرفته است ٬

می توانی مشتاقانه آرزویش کنی .

*

از خودت بیا بیرون !

پا بگذار

         در راه آسمان !

دل که سپرده باشی به او

                           کافی ست ٬

از لا به لای همین ستاره ها

جاری می شوی

                  به راهِ خانه اش

نزدیک

نزدیکِ نزدیک

نزدیک تر

حالا رسیده ای

               در ِ خانه ی دوست

کوبه اش را بنواز !

جوایش را بشنو !

*

کافی ست درخت باشی

آن وقت رهگذران می توانند

            - همه -

               زیر سایه ات بنشینند ٬

نکند

     دست در دست توفان بگذاری !

نکند

     گیاهانِ سر ِ راه از تو بگریزند !

جانت را بسپار

               به زلال رود

آن وقت

ار قهر و آتش به سلامت بگذر !

حالا در پناه دستی مهربان آرام شده ای .

*

قرارت را فراموش نکنی !

بهترین لباس هایت را بپوش !

- زیباترین ِ شان را -

یک شاخه رز

دو شاخه میخک

چندتا گل محمدی

از همین باغچه ی توی حیاط کافی ست ٬

چقدر زیبا شده ای !

حلاوتی وصف ناشدنی در جانت می ریزد ٬

حالا همه ی سایه ها و شبح ها از تو می گریزند .

 *

برخیز و جانت را بسپار به زلال آب !

بگذار همه ی کدورت ها بروند کنار .

نکند پا سست کنی

و موانع ِ سر ِ راه

از مقصد بازت بدارند .

کامت را پر کن از صداهای معطر .

بگذار ریه هایت نفس بکشد

                این همه شمیم را .

حالا می توانی تکیه کنی ٬

                   به سرچشمه ای از نور ٬

                                    آرام ِ آرام .

*

شک نکن !

خانه ی دوست در پیش است ٬

تنها ممکن است فرازی و فرودی

سر ِ راهت باشد .

پا محکم کن !

از یاد ِ او که پر شده باشی ٬

دلت قرص می شود

و پاهایت پرتوان

حالا در سایه ی بزرگی های او

راهی هموار پیش روی توست ٬

بی دغدغه و تشویش .

 *

دل به طاعت و اطاعت بسپار

                             بی دریغ !

پا پیش بگذار

          بی هراس !

سینه ات را فراخ کن !

                فراخ تر !

برگرد

     همه ی راه های به اشتباه رفته را .

کافی ست مسیر را درست بروی ٬

ابرهای ترس و تردید را کنار بزن !

حالا قدم بگذار

             بر ساحل آرامش          

                       سبکبال و دل آرام .

*

حواست باشد !

قرارت را به یاد داشته باش !

هم داستان شو

                با بلدهای راه !

گام محکم کن

               پشت به سایه ها و صداها !

حالا

     به اشارتی از او

              سمت سرای قرار برو

              بی دلهره و درنگ !

*

تنها کافی ست

همه ی کارهای خوب به نامت باشد .

آن وقت در کشکولت هست

                            هر چه بخواهی

                           بی سؤالی و خواهشی ٬

حالا سیراب شده ای

                     از چهارده خورشید

و او همه ی این ها را می داند .

*

تنهایی ات را قدر بدان

                 در سحرگاهان !

تا نور

    درونت را سیراب کند

                شرحه شرحه .

بگذار حس کنی

              همه ی این ها را

                         با تمام وجودت .

حالا

    روشن ترین روشنای جهان

                              بر تو می درخشد .

*

اصلا شتاب نکن !

آرام ِ آرام

بگذار شهد ِ شهود

قطره قطره

        در جانت بریزد

و راه ِ رسیدن به او هموار شود ؛

بچش

      همه ی خوبی ها را ؛

حالا

    بهترین بلدـ راه با توست ،

                   مهربان و لطیف .

 

*

به خانه ی قرار نزدیک شده ای !

یادت باشد ٬

درهایی را باز کن

             لبریز ِ بوی بهار !

آیه های روشنش را تلاوت کن !

درهای آتشین را ببند !

حالا

    آرامشی عجیب

                  در تو جان گرفته است .

*چشم هایت را باز کن !

بگذر

   از چهار راه های شیطانی !

راهی

    - آن طرف ِ تشویش ها و کدورت ها -

                                 به خانه ی دوست می رسد .

کا فی ست بخواهی

                 و بنوشی

                       جرعه جرعه

                               از جاری نور .

حالا

   بوی بهشت را می شنوی ،

ریا هایت را سرشار کن

                    از شمیم ِ آن .

 

*

برخیز !

کلید را که بگیری ٬

همه ی درهای روشن

                     برایت باز می شود .

انبانت را پرتوشه کن !

تنها کافی ست

              به لبخندی مهربان

                             مهمانت کند .

او خواهش چشمانت را می شنود .

حالا

    - انگار که وسط بهشت نشسته باشی -

                                               شکوفا شو !

                                               سبز ِ سبز .

 

*

آماده باش !

در زلال ِ رود رها شو !

بگذار

هر چه تباهی و سیاهی

                    از جانت جدا شود .

تردید نکن !

از صافی صمیمی ِ نگاهش رد شو !

مطمئن باش

لرزش های ناگاهت را

ندیده می گیرد .

حالا

- که خطاهایت را پوشانده است -

                                  چقدر زیبا شده ای !

 

*

دست هایت را بلند کن !

                   بلندتر

                   بالاتر از همه ی سروها .

بخواه !

     همه ی خوب ها و خوبی ها را

     همه ی لبخندهایش را .

در پناه چشمانش بیارام !

نکند

    گره در ابروانش بیفتد .

دل بسپار

          به طاعتش !

و سر مگردان

          از اطاعتش !

حالا بهترین بخشندگان با توست .

*

چهره باز کن !

همه ی لبخندها در تو می ریزند .

ابرو درهم کن !

همه ی سیاهی ها از تو می گریزند .

پا در راهی بگذار

از روشنی سرشار

سر ، بلند کن !

حالا

  خانه ی خورشید پیش چشم ِ توست ؛

  به تماشا بیا !

*

نها چند گام تا سرای یار باقی ست

پای همتِ خویش محکم کن ؛

سعی ات را دوچندان !

آن وقت لرزش هایت

                   پوشیده است .

تنها کافی ست

              بیرون نزنی

                      از راه ؛

او مهربان تر از آن است

که خطاهایت را به رخ بکشد .

گوش باز کن !

صدایش بزن !

حالا

   او منتظر است تو را بشنود .

*

قدر بدان !

        خودت را

        و شبی را

که اندک است

        هزار ماه برایش !

دل قوی دار !

بیندیش

       به آن طرف این سربالایی های نفسگیر ٬

       به خانه ی دوست .

به مهربانی چشمانش دل ببند !

تردید نکن !

چشم بر همه ی کژی هایت بسته است .

حالا مهربان ترین نگاه ها بر تو می تابد .

*

بشوی

      چشمانت را

جلا بده

      جانت را

بگذار

    از این همه شیرینی وصل لذت ببری .

آماده باش !

بپذیر

    همه ی آن چه را که بر دوش توست .

به خانه ی دوست نزدیک شو !

                       نزدیک ِ نزدیک

                       نزدیکتر .

حالا

   لطف ِ لطیف با توست

                  بی هیچ درنگی و تأخیری .

 

*

گامی بیش به خانه ی خورشید نمانده است

جانت را بپوشان

          در قطیفه ای از نور و رحمت .

بگذار

    کوله ات از پاکی و پرهیز

                           لبریز شود .

بگذار همه ی تاریکی ها

                  از دلت برود بیرون .

چشم باز کن !

حالا

   یار در سرسرای قرار ایستاده است .

 

*

حالا که سیمرغ شده ای

حالا که رسیده ای

                   به خانه ی خورشید

همه ی رؤیاها را پاس بدار !

به لبخندی راضی باش !

بگذار

این سرخوشی

          در خانه ی خورشید کناره بگیرد .

حالا

گام به گام همه ی رودهای روشن

                            به دریای نور بریز !

 

*

 

 

ماه مهمانی

فکر کن قراره به یه مهمونی بزرگ دعوت بشی.

هم «یه مهمونی بزرگ»

هم «مهمونی یه بزرگ»

این مهمونی از اون مهمونی هایی هم نیست که یه ساعته و دو ساعته جمع بشه و بره دنبال کارش. تا اونجایی که ما حساب کردیم این مهمونی دست کم کمش،‌ 696 ساعت طول می کشه! یعنی بیشتر از چهار هفته...

خب، حالا با این مهمونی طولانی می خوای چی کار کنی؟

چه کاره ای اصلا؟

 

این هلال ماه رمضون که همه تا چند وقت دیگه می رن بالای پشت بوم و دنبالش می گردن، کارت دعوت همون مهمونی بزرگیه که حرفش رو زدیم. چقدر هم شبیه ابروی یاره!

میزبان این مهمونی هم خود خداست. میهمان هم که بنده و شماییم.

اسم این مهمونی ضیافت ماه رمضونه و  همه توش دعوتیم به صرف گرسنگی و تشنگی، رحمت، برکت، بخشایش و کلی چیزای دیگه....

 

توی این مهمونی، چون ماها  مهمون هستیم و مهمون حرمت داره، برآوردها به صورت ویژه محاسبه می شه...

مثلاً شما می گی : «بسم الله الرحمان الرحیم»

عوضش فرشته های مسئول ثبت برآورد می نویسن: یک ختم قرآن کامل!

یا مثلاً  دم عصر، سرت رو می ذاری روی بالش که دو ساعت چرت تابستونی بزنی، اون فرشته سمت راست می نویسه: دو ساعت عبادت و نیایش...

نفس هم که می کشیم، برامون تسبیح ثبت می شه...

می خوام بگم کلاً قراره خوش بگذره، شدید!

 

بعضیا برای این مهمونی،  از فردای عید فطر پارسال، در حال کسب آمادگی هستن. درست مث ورزشکارهایی که فردای المپیک پکن، مشغول آماده سازی برای المپیک لندن شدن.

بعضی ها از اول رجب همینجور توی اردوی آماده سازی برای مهمونی رمضان هستن.

خوش به حالشون!

ولی بعضیا تا شب اول ماه رمضون هم کارشون تکلیف نداره.  تازه همون شب اول یادشون می افته که قراره سی روز ، یا دست کم 29 روز مهمون یه بزرگ باشن....

 

 

تا انتها حضور

امروز، خانواده ی بزرگ ایران، اتحاد و یکرنگی خود را به نمایش می گذارد.

امروز، مردم ایران، با تنوعی غنی از زبان ها،  قومیت ها،  پوشش ها و لهجه ها، همدل و همزبان می شوند.

امروز، روز باهم بودن و در کنار هم ماندن است.

روز وحدت و یکپارچگی جامعه ی ایرانی.

 

تا ساعتی دیگر، خبر اول رسانه های دنیا، انعکاسی از حضور با شکوه مرد و زن و پیر و جوان ایرانی است.

همه با هم، نقش آفرین نمایشی بزرگ، هماهنگ، زیبا، پر شکوه و میلیونی خواهیم شد.

همه با هم، حضوری پر رنگ را به نمایش خواهیم گذاشت.

آنگونه که لنز دوربین ها و  تیتر درشت روزنامه ها، از توصیف عظمت این حضور، عاجز بمانند.

 

کسی به درخت بدون میوه، سنگ نمی زند.

علت همه این سنگ پرانی های سی و چهار ساله، بالندگی روز به روز ما مردمِ همیشه بَرَنده است.

امروز، هر کدام از ما، با حضور خود، پای این حقیقت مهر تأیید می زند که ما، کوتاه نخواهیم آمد. ما نخواهیم ترسید. ما عقب نخواهیم نشست. ما ایستاده ایم و خواهیم ایستاد.

 

کوشیده اند تا نور خدا را  با دهانهایشان خاموش کنند.

چه خیال کرده اند؟

خورشید را مگر می شود خاموش کرد؟

شاخه ی درخت طوبی را مگر می شود خشکاند؟

همه ی آن تهدیدها و تحریم ها، سنگی است که به سوی اقیانوس پرتاب می شود.

سنگ ها،  غرق می شوند و اقیانوس متلاطم نمی شود.

امروز، در خیابان های ایران بزرگ، جمع می شویم  و عظمت اقیانوس گونه ی خود را به رخ می کشیم.

 

از بیست و دوم بهمن هزار و سیصد و پنجاه و هفت، تا بیست و دوم بهمن هزار و سیصد و نود  و چهار، سی  و  هفت  سال،  راه پر فراز و نشیب را پشت سر گذاشته ایم.

اما هنوز، آرمان ها و آرزوها، همان آرزوهای پاک و آرمان های اصیل است.

ما هنوز همانی هستیم که بودیم؛ اما بالنده تر و پاینده تر.

شور همان شور است و شعور، ‌همان شعور ناب و همیشگی.

ما، به این راه، ایمان داریم و وفاداریم.

 

امروز، در برابر چشمان مشتاق، در برابر دیدگان دریده از حسد، در پیش دوست و دشمن، عمق ارادت خود را به ولایت به  قضاوت همگان می گذاریم.

امروز، ثابت می کنیم:

مردمی که ولایت دارند، حقارت ندارند.

مردمی که ولایت دارند، دست را جز به نشانه ی پیروزی، بالا نمی برند.

مردمی که با عشق به ولایت بزرگ شده اند، خوار و کوچک نمی شوند.

حتی اگر دشمنان کینه جوی همیشه باخته، با شمشیرهای آخته، تیزتر و عریان تر از همیشه، بر  ما تاخته باشند.

 

رسمی‌ترین شعار راهپیمایی امروز، اصلی‌ترین حرف جانباز ویلچرنشین است.

 امروز، عشق است خس‌خس سینه ی مجروحان والفجر ۸ و کربلای ۵ و خیبر و بدر.

امروز، جلوی مسجد دانشگاه صنعتی شریف، در روز روشن برای «احمدی روشن» دست تکان می‌دهیم.

امروز، با اسم رمز «الله اکبر»، مچ همه ی زورگوها را خواهیم خواباند.

امروز، امید همه آن هایی که چشم امیدشان به نیامدن ماست، نا امید خواهند شد.

 

 

امروز، به خیابان که آمدی، حتماً اطرافت را خوب تماشا کن.

همت و باکری و خرازی را ببین،  

اصلاً تلاش کن بوی مصطفی احمدی روشن و دوستان دانشمندش را استشمام کنی.

شعار بده قربه الی الله!

شعار بده برای جلب رضایت خدا!

شعارهای از سر شعور من و تو،  تضمین کننده ی موفقیت این کشور است.

 این فریادهای هر ساله ماست که همه ملت های اسلامی را بیدار کرده است.

بیداری را ارج می نهیم و شعارهای مهم را برای همه جهانیان تکرار می کنیم.

تکرار می کنیم  تا بشنوند و به دنبال رمز پیروزی ما بگردند.

تا بدانند که رفتن نامبارک ها و قذافی ها کافی نیست،  

رفتن آن ها، تازه، اول راه است.

 همین شعار دادن های ما، همین اعلام آمادگی زبانی، همین به خیابان آمدن ها، همین ها  آنقدر مهم است که دشمن را وادار می کند دست به هجو و تخریب عقلانیت خود بزند.

یک روز صحبت از درختانی است که در مسیر راهپیمایی کاشته شده اند.

روز دیگر سخن از اتوبوس و  آبمیوه و اضافه حقوق می کنند.

حتی گاهی سکه طلا می بینند در مشت های خالی گره کرده ی ما.

ولی ما، بی توجه به آنچه در بی بی سی و الجزیره و العربیه  گفته می شود، فقط به یک صدا گوش می دهیم:

«اگر خدا را یاری کنید، خدا شما را یاری می کند و قدم هایتان را استوار می سازد.»

امروز در تقویم تاریخ

برای امروز در تقویم تاریخ اتفاقات زیادی ثبت شده که اجازه بدید به بعضی از اون ها اشاره کنم.

165 سال پیش، در همچین روزی اختراع ماشینِ ساخت پاکت به ثبت رسید. نپرسید مخترعش کی بوده که ما هم مثل شما بی اطلاعیم.

453 سال پیش، باز در همچین روزی، فرانسیس بِیکِن به دنیا اومد که تاریخ گفته خیلی دانشمند  و محقق بود!

5 سال قبل از تولد فرانسیس بیکن، یعنی 458 سال پیش در چنین روزی هم مرگبار ترین زلزله ی تاریخ در چین اتفاق افتاد که بین هشتصد هزار  تا یک میلیون کشته از خودش باقی گذاشت.

امروز همچنین مصادفه با سالروز اشغال بوشهر توسط قوای انگلیسی در عهد قاجار که در نهایت منجر به جدایی هرات و غرب افغانستان از ایران شد.  اتفاقی که 157 سال پیش رخ داد.

درس هایی از پایان پاییز و شروع زمستان

انتهای فصل هزار رنگ پاییز،  ابتدای فصل یه رنگ و یه دست سفید زمستونه؛

به نظر شما از همین اتفاق، چه درس هایی می شه گرفت؟!

*

از اول تابستون تا  آخر پاییز، شش ماه تموم، هر روز شب ها کش میان و  روزها، مجبورن خودشونُ جمع و جور کنن.

ولی از فردای شب یلدا،  قضیه بر عکس می شه،

یعنی این دفعه روزهای هستن که شروع می کنن به کش اومدن و این شب هان که باید کوتاه بیان.

تا کی؟

تا آخر بهار!

از اول دی، به مدت  شش ماه آزرگار، هر روز،‌یکی دو دقیقه بیشتر از دیروز فرصت داریم.

قدر این فرصت ها رو بدونیم!‌

*

از حضرت علی روایت شده که فرمود:

 از شروع پاییز خود را از سرما نگه دارید،

ولی  در  آخر زمستان خود را به آن بسپارید ؛

 زیرا سرما با تن ها همان مى کند که با شاخه هاى درختان کرده :

در آغاز مى سوزاند،

و در پایان، به برگ و بار مى نشاند .

*

مشابه همون حدیثی که راجع به سرمای اول پاییز و سرمای آخر زمستون براتون خوندم،  از پیامبرمون هم روایت شده.

مولانا این حدیث پیامبرُ توی مثنوی، اینطور به شعر در آورده:

گفت پیغمبر ز سرمای بهار / تن مپوشانید یاران، زینَهار

زانک با جان شما آن می‌کند / کان بهاران با درختان می‌کند

لیک بگریزید،  از سرد خزان / کان کند کو کرد با باغ و رَزان

 

مولانا می گه: البته این حدیث علاوه بر ظاهرش، یه باطنی هم داره.  باطنش اینه که معنی سرمای خزان، همون نفس و هوا و هوسه.

ولی معنی  سرمای  آخر زمستون و اول بهار، عقل و خرد و روشنیه!

*

 ما  الآن که  داره پاییز ما تموم می شه و زمستونمون شروع می شه،

ولی توی خیلی از کشورهای دنیا،  وضعیت جور دیگه ایه.

اون هایی که در نیمکره ی جنوبی زندگی می کنن، الآن دارن اواخر بهارُ تجربه می کنن و آماده می شن برای شروع تابستون.

قدرت خدا رو دارید؟!

روی یه کره ی خاکی، به طور همزمان، هم زمستون شروع می شه، هم تابستون!

*

ما با این تقویم جلالی  خودمون  می تونیم به همه ی دنیا ببالیم.

پایان پاییز و شروع زمستون در تقویم جلالی ما، دقیقاً منطبق با زمان انقلاب زمستانیه.

ولی مثلاً تقویم میلادی، پاییز و زمستونش با پاییز و زمستون واقعی، سه هفته اختلاف داره.

اوووه! سه هفته!

*

پاییز، پاییز بودن  خودشُ مدیون همسایگی با زمستونه.

می دونید چرا؟

چون بعضیا معتقدن که  اصل این کلمه ی پاییز، توی زبان باستانی ما بوده «پاتی زایا».

پاتی، یعنی: نزدیک و کنار

«زایا» هم یعنی همون زمستون.

پس پاتی زایا یعنی:  همنشین زمستون.

این روزای آخر پاییز، همنشینی پاییز با زمستونُ بهتر می شه حس کرد. همنشین، از همنشین خودش  تاثیر می گیره. مگه نه؟!

 

آجرک الله بقیه الله

امشب، شب غروب خورشیدیه که  خفاش ها، حتی اجازه ندادن به میان سالی برسه.

امشب، شب شهادت امامیه که به او، حتی اجازه  حج رفتن هم داده نشد.

امشب، شب شهادت امامیه که دیوارها و سربازها، بین او و دوست دارانش فاصله انداخته بودن.

امامی که برای  تنها فرزند خودش، تنهایی و غربت ُ به یادگار گذاشت.

فرزندی که بالاخره یه روز از پس ابرهای تیره ی غیبت بیرون میاد و  قصه ی عالَمُ از سر سطر شروع می کنه.

**

امام حسن عسگری، امامی بود که تولد، دوران حیات و ماجرای تلخ شهادتش در یک شهر کاملاً نظامی رخ داد. در یک محوطه ی کاملاً پادگانی.

مأمورانی در هفت روز هفته  و بیست چهار ساعت شبانه روز، امام عسگری رو زیر نظر داشتن.

امام امام و شیعیان امام،  باز هم راهی برای رسوندن پیام خودشون به همدیگه پیدا می کردن.

یکی از  شاگردان امام، برای خودش شغل  دوره گردی و دستفروشی روغنُ انتخاب کرده بود.  ظرف های روغنی که  او در محله های سامرا جا به جا می کرد،‌ در حقیقت،  پوششی برای رد و بدل کردن نامه های امام و شیعیان بودن.

بعدها همون شاگرد روغن فروش به اولین نایب از نایبان چهارگانه ی امام زمان تبدیل شد.

**

هدف مهم دیگه ای که امام و یاران نزدیکش از عهده ی اون بر اومدن، مخفی نگه داشتن وجود فرزند ایشون بود.  تا  روز  تدفین امام عسگری، دستگاه خلافت و حتی برادر امام، یعنی جعفر کذاب از وجود همچین فرزندی بی خبر مونده بودن.

همیشه در طول تاریخ، یکی از وظایف مهم  دوستان اهل بیت، همین وظیفه ی رازداری و حفظ اسرار بوده. به گواهی تاریخ،  یاران و نزدیکان امام حسن عسگری، از عهده ی این وظیفه به خوبی بر اومدن.

**

امشب، علاوه بر اینکه شب شهادت امام حسن عسگریه، شب آغاز غیبت صغری هم هست. غیبت صغری، دوران آماده سازی شیعه برای دوران سخت غیبت کبری ست. در طول این دوران، امام با اینکه مخفیانه زندگی می کرده،‌ اما نمایندگانی داشته که  شیعیان می تونستن به اون ها مراجعه کنن. این نمایندگان نامه های مردم از اون ها می گرفتن و جواب امام زمان به  اون نامه ها رو بهشون  تحویل می دادن.

در دوران سخت و حساس غیبت صغری هم  دوستان اهل بیت به خوبی  از عهده ی وظیفه ی رازداری و حفظ اسرار بر اومدن. شیعیان اهل بیت در این دوران،‌ برای حفظ جان امام زمان حتی از به زبون آوردن نام ایشون خودداری می کردن. یعنی اگه  می خواستن با همدیگه از امام زمانشون صحبت کنن از  اسم های مستعار و رمزگونه استفاده می کردن.

دقت و توجه و هوشیاری همه ی اون هایی که در دوران غیب صغری برای مذهب اهل بیت زحمت کشیدن، ستودنیه. درود خدا بر همه ی اون ها.

**********

من غروب کننده ها را دوست ندارم

آدمیزاد به امید زنده ست. به امیده که نیرو می گیره برای جلو رفتن.  به امیده که تاب و توان پیدا می کنه برای ادامه دادن.

انسان به حکم انسان بودنش اهل امید بسته. ولی به کی ؟ به چی؟ به کجا؟!

یه وقتایی به چیزی امید می بندیم که ارزش امید بستن نداره. روحمون تکیه می ده به ستون های سست. به پایه  های لرزان. به ستاره های غروب کردنی.  به سراب های غیر واقعی.

آخر اینجور دل بستن ها، یأسه. آخر این جور امیدواری ها، نا امیدیه. شکسته. پشیمونیه.

**

حضرت ابراهیم به ستاره پرست ها، به ماه پرست ها و خورشید پرست ها فرمود:

«من غروب کننده ها رو دوست ندارم. من به افول کننده ها دل نمی بندم.»

فرمود: من به کسی دل می بندم که  خورشید نیست. خورشید آفرینه. ماه آفرینه و ستاره آفرین.  کسی که رحمت و قدرتش، افول و غروب نداره.

باید به کسی دل بست که بی غروبه باشه. بی افول.  کسی که همیشه زنده باشه، همیشه تابنده. همیشه مهربان. باید به کسی امید بست که همیشه برای ما وقت داشته باشه. همیشه نزدیک باشه.  کسی بی خواب و خوراک!  همیشه بی نیاز و همیشه بنده نواز!

*********

دوباره دست به سینه، درست رو به حرم

ماه صفر، تا زهرشُ به کام شما و به جان ما نریزه، به آخر نمی رسه. هر سال، آخر صفر، لباسمون دوباره سیاه می شه، چشممون دوباره سرخ.

هر سال، آخر صفر، هوایی مشهد شما می شیم، هوایی فلکه آب و میدون شهدا و چهار راه نواب؛ هوایی صحن انقلاب و  صحن جامع و رواق دارالهدایه.

هر سال، آخر صفر، خودمونُ می رسونیم به اولین دسته ای که سینه زن هاش، «رضا رضا» می گن.  بعد کنار کوچه ای که جوون ها برای سینه زنی باز می کنن، یه جا پیدا می کنیم برای خودمون. بعد احساس می کنیم که همون کوچه ی سینه زنی برامون، یه خیابون می شه از خودمون تا شما.

همون کوچه ی سینه زنی، برامون می شه بلوار بهشت!

حسن غریب عالمینه، آه!

خدا امروزُ  روی عزای عرشیان و  روز ماتم فرشیان قرار داده.

روز  غصه ی افلاکیان و روز ماتم خاکیان؛

امروز، خورشید طلوع کرده تا برای آخرین بار چهره ی آخرین فرستاده ی خدا رو تماشا کنه؛

امروز، آخرین فرستاده ی خدا، تقاضای کاغذ و قلم می کنه، برای نوشتن آخرین سطرهای دفتر بیست و سه ساله رسالت.

امروز کوچه های مدینه حیرانن. حیران از اینکه داغدار فراق حضرت مصطفی باشن، یا عزادار شهادت حضرت مجتبی؛

امروزُ به همه ی اون هایی که  در مکتب رسول به مکتب نرفته،‌شاگرد درس انسانیت و اخلاق و نوع دوستی هستن، تسلیت عرض می کنیم.

***

امروز ، چشم ها حیرونن. نمی دونن برای رحلت پیامبر رحمت و مهربونی اشک بریزن. یا گریه هاشون به پای مظلومیت کریم اهل بیت باشه ؛

امروز دل ها ، حال و هوای مدینه داره. امروز دل ها ، هوائی گوشه بقیع و اون گنبد سبزه ؛ عزاداری هاتون قبول و  التماس دعا ؛

***

دیر کرده بود؛ هیچ وقت برای نماز جماعت دیر نمی آمد اما اینبار دیر کرده بود؛ نگران شدندو رفتند دنبالش.توی کوچه باریکی پیدایش کردند؛

روی زمین نشسته بود و بچه ای سوار کولش بود؛

 بچه های دیگر هم دورش را گرفته بودند و می خندیدند؛

خواستند سر بچه ها داد بکشند اما نگذاشت؛

بچه ها که دیدند طرف آن ها را دارد گفتند  : «اصلا ما شترمان را نمی دهیم!»

چاره ای نبود ، نماز دیر می شد و مردم هم منتظر بودند ، رو کرد به بچه ها و گفت :

حاضرید شترتان را بفروشید و در عوض چند مشت گردو بگیرید؛

 بچه ها قبول کردند و ابوذر گردو ها را آورد؛

بچه ها از معامله ای کرده بودند راضی بودند و  میخندید ، او هم؛

یکی در مسجد اعلام کرد : اذان بگید ، پیامبر آمد!

هر روز، به خواست مادر به مسجد می رفت تا به حرف های پدربزرگ گوش بده و اون ها رو برای مادر هدیه بیاره؛

اون روز ها هر وقت که حضرت علی به خونه می اومد با کمال تعجب می دید که همسرش از آیه های تازه و روایت های تازه تر پیامبر باخبره؛

بالاخره وقتی علت رو پرسید و از ماجرا با خبر شد ، تصمیم گرفت یه روز  از پشت پرده ، مخفیانه به سخنرانی کودک خودش گوش بده؛

اون روز هم کودک هفت ساله وارد خونه شد تا شنیده های خودش از زبان پیامبر رو تعریف کنه ولی انگار مانعی در کار بود؛

حرف زدنش مثل همیشه نبود و اون روز با زحمت و لکنت حرف می زد؛

مادر با تعجب پرسید : پسرم! چرا امروز اینقدر با اضطراب حرف می زنی؟

پسر گفت : آخه احساس می کنم ، انسان خیلی خیلی بزرگی داره به حرف های من گوش میده؛

اینجا بود که پدر از پشت پرده بیرون اومد و  کودک خردسالش ، امام حسن رو در آغوش گرفت و بوسید؛

نماز جماعت عشاء به امامت رسول خدا بر پا بود ولی بر خلاف همیشه یکی از سجده های نماز بیش از معمول  طول کشید؛

بعضی از اصحاب سر از سجده بر می داشتن ولی وقتی می دیدن پیامبر هنوز در حال سجده ست ، دوباره به سجده بر می گشتن؛

نماز که تموم شد ، مسلمون ها اول از بغل دستی هاشون علت اون سجده طولانی رو پرسیدن، ولی هیچ کس خبری نداشت.

بالاخره  دسته جمعی به حضور پیامبر رفتن و پرسیدن :

یا رسول الله! اونقدر سجده رو طول دادید که ما فکر کردیم وحی بر شما نازل شده؛

بقیه هم گفتن :

به ذهن ما هم رسید که نکنه اتفاقی برای شما افتاده باشه؛

پیامبر لبخندی زد و فرمود : نه! فرزندم حسن روی دوش من سوار شده بود و من دلم نمی خواست با کنار زدن اون ، ناراحتش کنم

دلیل طولانی شدن سجده همین بود؛

انس بن مالک می گه : در محضر امام حسن مجتبی بودم که یکی از زن های خدمتکار دسته گلی آورد و به حضرت تقدیم کرد.

 امام دسته گل رو با خوش رویی پذیرفت و فرمود : تو رو در راه خدا آزاد کردم!

من که شاهد ماجرا بودم با تعجب پرسیدم : به همین سادگی؟

اونم فقط به خاطر یه دسته گل؟

امام فرمود : نهایت بخشش اونه که تمام دارائی خودت  رو ببخشی؛

اون زن غیر از همین یه دسته گل چیز دیگه ای نداشت. خدا در قرآن فرموده : خوبی رو با یه خوبی بهتر یا  مثل اون پاسخ بدید؛

اون بهترین کاری رو که می تونست انجام داد و منم بهترین کاری که می تونستم براش انجام دادم؛

 

لحظه های آخر عمر پیامبر بود و همه با چشم های تر آخرین سفارش های آخرین فرستاده خدا رو می شنیدن؛.

رسول خدا در حالیکه به سختی نفس می کشید ، پسر عمو و برادر خودش رو خطاب قرار داد و فرمود :

علی جان !امانت دار باش!

خواه صاحب امانت نیکوکار باشه یا بدکار

علی جان!

مراقب امانت مردم باش، خواه امانت کم باشه یا زیاد.

علی جان! امانت رو سالم به صاحبش بر گردان، اگر چه حتی نخ و سوزنی باشد

لحظاتی بعد صدای شیون از خانه پیامبر به گوش می رسید؛

انا لله و انا الیه راجعون