اوفو بالعقود

خدا، هیچ وقت به خاطر بدقولی کردن و عهد شکنی ما باهاش، متضرر نمی شه.

هیچ وقتم کارش گیر خوش قولی و پایبندی ما به عهد و قرارمون نیست.

ولی مردم چی؟

گاهی وقتا بدقولی  های کوچیک ما، باعث  وارد اومدن ضررهای بزرگ  به بقیه می شه.

ضررهایی که شاید نه ما،‌ نه هیچ کس دیگه نتونه جبرانش کنه...

مراقب باشیم!

بد قولی کردن با خدا رو شاید بشه یه جوری، یه کاریش کرد.

بالاخره خدا بزرگه، غفوره،‌رحیمه، کریمه.

وقتی بهش بگیم ببخشید، می بخشه.

ولی مردم چی؟

بد قولی کردن با مردم، اسمش می شه حق الناس.

حق الناس هم از اون چیزائیه که خدا به این سادگی ها از کنارش نمیگذره.

توی حق الناس، غیر از ما و خدا، پای شخص ثالث وسطه.

منظورم همون کسیه که  باهاش بدقولی کردیم و باید هر جوری شده از دلش در بیاریم.

اقیانوس سه کلمه ای

همه ش سه تا کلمه ست.

فرموده:

«المُومِنون،  عِندَ ، شُروطِهِم»

راجع به این حدیث  سه کلمه ای پیامبر، تا الآن هزاران صفحه شرح و توضیح و تفسیر و حاشیه نوشته شده.

حالا ما کاری به اون هزاران صفحه شرح و تفسیر نداریم.

اون چیزی که ما باید از این حدیث یادمون باشه  این  سوال و جواب ساده ست.

«مومن کجاست؟

پای قول و قرارش!»

وقتی طرف قول و قرار، خداست

فارغ از قول و قرار هایی که با خودمون و با بقیه می بندیم، یه سری قول و قرار هم داریم که توی اونا طرف حساب آدم، خداست.

توی قرآن، از هر ده تا جایی که کلمه ی «عَهد» اومده، تقریباً نه بارش منظور قول و قراریه که یه طرفش خداست، یه طرفش ما یا باقی بنده هاش.

خیلی جالبه!

خدا بعضی جاها، راجع به بعضی از کارای بنی بشر،   با لحن  گلایه مند  و عتاب آمیزی میگه: «ما با هم همچین قراری نداشتیما!،

ما، قرارمون چیز دیگه ای بود! » 

خدا، توی سی و شش آیه از آیه های کتابش راجع به عهد و قول و قرار صحبت کرده.  مثلاً فرموده:

 زیانکار، اونایی هستن  که قول و قرارشونُ با خدا، ‌بعد از محکم شدنش، زیر پا می ذارن و عهدشونُ می شکنن.

یا به بنی اسرائیل گفته:  به عهدی که با من دارید وفا کنید،‌ تا منم به عهدی که باهاتون دارم وفا کنم.

جای دیگه ای هم فرموده: کیه که بیشتر  و بهتر از من پای قول و قرارش بمونه؟!

خودمونیم ها!  کیه؟!

توی سوره ی توبه، خدا از آدمایی حرف می زنه که وقتِ نداری، یه قولایی به خدا می دن.

قول می دن اگه خدا جیبشونُ پر پول کنه، اهل خیرات و صدقات بشن. ولی ...

ولی  وقتی خدا کاری می کنه که دستشون به دهانشون برسه، بخل میاد سراغشون و یادشون می ره چه قولی به خدا داده بودن!‌

کلاً یکی  از گلایه ها و انتقاد های قرآن نسبت به ما آدما،‌ اینه که قول و قرارمون یادمون می ره.

خوش به حال اونایی که توی روز  آسونی، نذرها و قسم ها و قول و قرارهای روزای سختی، یادشون نمی ره.

قرار انسانیت

 وقتی می گن انسان، موجود اجتماعیه، یعنی هیچ جوری نمی شه اجتماعی بودن انسانُ‌ ازش گرفت.

انسان اگه تک و تنها، وسط یه جزیره ی دور  افتاده هم زندگی کنه، باز موجود اجتماعیه.  یعنی همونجا با خودش، یه  جامعه ی یه نفره تشکیل می ده و راجع به فردا صبح، یه قول و قرارهایی با خودش می ذاره.

ولی عوضش بقیه ی موجودات، حتی اگه دسته جمعی هم زندگی کنن، چیزی به اسم جامعه  ندارن.

چرا؟!

چون فرضاً توی کندوی  زنبورها،  هیچ قول و قراری بین ملکه و باقی زنبورها،  یا بین ملکه و  خودش وجود نداره.  اون چیزی که زنبورها رو  دور هم جمع می کنه، قول و قرار نیست، غریزه ست.

ولی شأن ما آدما بالاتر از اینه که غریزی زندگی کنیم.

شأن ما بالاتر از اینه که غریزی، همسر و پدر و مادر بشیم.

حتی شأن ما بالاتر از اینه که  خدا رو غریزی بپرستیم. برای همینم هست که خدا ما رو بنده ی غریزی خودش نخواسته. بندگی ما بر خلاف بندگی  ابر و باد و ماه و خورشید، بر اساس دینه.

دین هم چیزی نیست جز قول و قرار ما با خدا برای بندگی کردن.

می خوام بگم انسان به خاطر قول و قرارش، انسانه. نه به خاطر راه رفتن روی دو تا پا و داشتن ناخن گرد و انگشتای بلند!

 

اکسیژن حیات انسانی

 

 

آدمیزاد، برای فرار از قول دادن، هیچ راه چاره ای نداره.

قول، عین کارت اعتباری می مونه، اونم توی شهری که هیچ فروشنده ای پول نقد قبول نمی کنه.

اگه قول و قرار نبود، نه خانواده ای شکل می گرفت،‌ نه قبیله و روستا و شهر و کشور و تمدنی.

اگه قول و قرار نبود، هیچ دین و آیین و مذهبی هم بین آدما رسمیت پیدا نمی کرد.

خانواده با قول و قرار زن وشوهر شکل می گیره.

جامعه با  قول و قرار آدما و اقشار و طبقات.

هیچ دین و آیین هم نیست که بدون یه قول و قرار اولیه بشه وارد اون شد.

می خوام بگم آدمیزاد همونجوری که برای ادامه ی حیاتش دم به دم به اکسیژن احتیاج داره،  همونجوری هم دم به دم  به این احتیاج داره که قول و قرار بذاره.

با خانواده ش، با مردم شهر، با خدا و صد البته با خودش!

قول و قرار، اکسیژن حیات اجتماعی انسانه.