خیلی خوبه که آدم وقتی می ره زیارت، در کنار زیارت رفتن، اهل گشت و گذار و تفریح هم باشه.
خود من و شما هم از پارک کوهسنگی و پارک ملت و شهربازی وکیل آباد مشهد کلی خاطره داریم.
ولی بعضیا وقتی میان مشهد، اونقدر غرق پارک و شهربازی و پارک آبی و باغ وحش و اینجور جاها می شن که هدف اصلی سفرشون به حاشیه می ره.
بالاخره بین سفر مشهد با سفر کیش باید یه تفاوتی باشه یا نه؟!
از قدیم مشهور بوده که زیارت امام رضا، حج فقراست.
ولی هستن آدمایی که حج فقرا رو هم خیلی اعیانی و باپرستیژ انجام می دن.
یعنی می رن یه هتلی که هزینه ی یه شب اقامت در اونجا، با هزینه ی دو هفته اقامت من و شما توی مشهد، برابری می کنه.
خدا رو شکر که امام رضا کاری به ستاره های هتل و سوئیت و مسافرخونه ی هیشکی نداره.
امام رضا، با دارا و ندار، یه اندازه مهربونه.
بین آدمایی که میان زیارت، همه جور آدمی پیدا می شه.
بعضیاشون عروس و دامادن، اومدن ماه عسل.
بعضیاشون گره به کار زندگی شون افتاده، اومدن که امام، گره ها رو براشون باز کنه.
بعضیا از امام شون شفا می خوان.
بعضیای دیگه یه همسر خوب و نجیب و بساز!
بعضیای دیگه بچه می خوان.
بعضیا نذر کرده بودن بیان زیارت، حالا هم اومدن که نذرشونُ ادا کنن.
بین آدمایی که میان زیارت، همه جور آدمی پیدا می شه.
بعضیا رو مدرسه و دانشگاه و کانون مسجدشون، اردو آورده.
بعضیا با ماشین شخصی اومدن. بعضیای دیگه با اتوبوس.
یکی با قطار شش تخته اومده، اون یکی با قطار لوکس چهار تخته. یکی هم با قطار اتوبوسی.
یکی، دو ساعت پیش از نیشابور راه افتاده. اون یکی سه روزه که توی راهه.
یکی عربی حرف می زنه، یکی آذری، یکی کردی، یکی هم با زبون بی زبونی، سلام می ده.
*************
آدم وقتی چند بار زائر امام رضا می شه، کم کم، از بین چهار تا خیابونی که به حرم منتهی می شن، با یکی شون انس بیشتری می گیره.
یعنی دوست داره از اون سمت، وارد حرم بشه و محل اسکانش هم اطراف همون خیابون باشه.
شما، وقتی می رید مشهد، از کدوم خیابون، به حرم مشرف می شید؟
از خیابون طبرسی یا خیابون نواب؟
از چهار راه شهدا و خیابون شیرازی، یا از سمت فلکه ی آب؟!
خیلی از شهرهای کشورمون، یه خیابون یا بولوار و بزرگراه دارن به اسم امام رضا.
معمولاً خیابون و بولوار و بزرگراه امام رضای هر شهری، همون خیابون و بولواریه که برای رفتن به سمت مشهد، باید از اون خیابون رد شد.
بعضی از شهرها هم یه دروازه ی قدیمی دارن مخصوص ورود و خروج زائرای امام رضا.
اسم این دروازه، دروازه مشهده.
توی کاشون، اسم یکی از محله های قدیمی شهر هست محله ی «پشت مشهد».
کاروان های زیارتی مشهد، از انتهای این محله بوده که به دل کویر می زدن و راهی مشهد می شدن.
به شوق زیارت خورشید یازدهم، با پای سر، رنج سفر را ، تا سامرا، به جان خریده بود. همراه خودش ، امانتی از جنس کیسه های سیم و زر داشت. هر کیسه ی سر بسته، مُهری داشت که نشان می داد چه کسی آن را تقدیم امام خودش کرده.
وقتی شرف حضور در محضر امام را یافت، روی زانوی امام، کودکی دید، ماه تر از ماه!
امام به کودک خردسالش اشاره کرد که: هدیه های شیعیان و دوستانت را تحویل بگیر؛
کودک، ولی پرسید: آیا جایز است که دست پاک، به سمت مال و هدیه های ناپاک دراز شود؟!
امام از حامل هدیه ها خواست تا کیسه ها را برای جدا شدن حلال و حرامش بیرون بیاورد؛
احمد بن اسحاق، هر کیسه را که بیرون می آورد، کودک، از فرستنده و مبلغ و جزئیات همان کیسه خبر می داد. کیسه را که باز می کردند، جزئیاتش همان بود که لحظه ای پیش، کودک معصوم امام گفته بود.
اگر در کیسه ای سکه ای از مال حرام بود، کودک قصه ی همان سکه را هم می گفت.
کودک، قصه را تعریف می کرد و پدر، قصه را تصدیق!
سر انجام، امام کیسه های ناپاک را به پسر اسحاق داد تا از دست آن ها که فرستاده اند، به دست صاحبان اصلی شان برسند.
احمد بن اسحاق، با این پیام کیسه ها را پس می داد که: «امام به این اموال، نیازی ندارد!»
در جایی دیگه اومده که امام رضا (علیه السلام) می فرمودند : لباس مظهر خارجی انسان است. پس نمی توان نسبت به آن بی توجه بود. حرمت مومن ایجاب می کند که انسان درملاقات با او، شئون خود و وی را رعایت کند، و مقید باشد که پاکیزه وخوش لباس باشد.
عیون یعنی چشمه ها و اخبار یعنی روایت ها ...
پس کتاب عیون اخبار رضا یعنی کتاب چشمه های روایت هایی که از امام هشتم ما نقل شده.
در همین کتاب به نقل از ابو عباد اومده :
امام در تابستان روی حصیر می نشست و در زمستان روی پوست و لباس زمخت می پوشید، اما وقتی در برابر مردم ظاهر می شد لباس تمیز و شیک داشت.
نقل شده که یه روز عده ای از اهل تصوف نزد امام رضا رفتن و به همون لباس های به قول ما شیک امام اعتراض کردن .
امام هم در مقام جواب، یوسف رو براشون مثال زد که منصب پیامبری داشت و با این حال، گاهی قبای ابریشمی با دکمه های طلایی می پوشید.
با این وجود، روایت شده که درمحیط خانه امام رضا علیه اسلام آثاری اززندگی اشرافی وجود نداشت و امام اززیور وزینت استفاده نمی کردند، مگر این که خود را به عود هندی خام بخور می دادند.
نقل شده زمانی که امام رضا علیه السلام مجبور به پذیرفتن ولایت عهدی شدند ، چون روز عید فرا رسید مامون برای خواندن نماز ازامام علیه السلام دعوت به عمل آورد.
در آن روز ایشان با ساده ترین پوشش وبا لباسی که مخصوص نماز عید بود در نماز حاضر شدند ، این لباس عبارت بود از دو پارچه حوله مانند، روی لباس وعمامه سفیدی ازکتان که به سربسته بودند . امام عصایی به دست داشتند و درحالی به سمت مصلی می رفتند که کفش برپا نداشتند. چون همراهان ایشان این وضعیت را دیدند آنان نیز، هم چون امام، با پای پیاده و برهنه، به راه افتادند.
احمد بن ابی نصر می گه ، نزد امام رضا بودم و گفتم: شنیده ام امام حسن (علیه السلام) لباس های زیبا می پوشید . . .
امام رضا (علیه السلام) فرمود: بپوش، و زیبا بپوش. زیرا جدم علی بن الحسین عبای خز که قیمت آن پانصد درهم بود، می پوشید. هم چنین ردای پنجاه دیناری داشت که زمستان را در آن می گذرانید و چون زمستان تمام می شد آن را می فروخت و پولش را به بینوایان می داد ...
